We zijn er nog.....in Laos deel 2

Nee, we zijn niet van de aardbodem verdwenen. Laten we het erop houden dat het niet altijd gemakkelijk is om internet te vinden in Laos. We zijn weer voor een dag terug in Luang Prabang en dus maken we meteen gebruik van het overvloedige aantal internetcafes. Om jullie een lang chronologisch verhaal te besparen, volgen nu een paar snapshots van de afgelopen weken. Vedran is op dit moment naast me druk bezig om eindelijk foto's van Laos te uploaden......duurt even.

25 november: "de reis" naar Hongsa

's Ochtends vroeg staan we op het stationnetje van Sainyabuly. Het is bewolkt en koud, iets wat we steeds vaker meemaken de afgelopen weken. De sangthaew (de pick-ups waarin we ook in Thailand velvuldig gereisd hebben) wordt langzaam volgeladen met een hele hoop bagage, zakken groenten en rijst. Daartussenin zitten 5 dames opgevouwen. Wij hebben het geluk voorin de auto te zitten. Normaal zou ik graag achterin ertussen gekropen zijn, maar het vooruitzicht op 3 uur zandweg laat ons graag het aanbod op plekken voorin aannemen. Na een uur gehobbeld te hebben door het stof en de ontelbare kuilen horen we een plof........lekke band 1 en meteen daarna nummer 2. We hebben het geluk vlakbij een dorpje te zijn. De chauffeur hobbelt in slakkegang 800 meter terug. Het is inmiddels snikheet. Plotseling komen van verschillende kanten mensen aan met plastic stoeltjes en worden we met liefde in de schaduw geplant. Wat een schatten. De kapotte auto rijdt weg, geen idee waar naartoe. Zullen we maar gewoon wachten dan? Daar zitten we dan, in een piepklein dorpje aan de doorgaande weg. De lokale kinderen zijn door het dolle heen als ze daar in een keer 5 falangs zien zitten. Elke auto of brommer die voorbij komt veroorzaakt een enorme stofwolk die tot diep in de bamboe en houten huizen moet doordringen. Heel gezond kan het niet zijn voor de mensen die hier wonen. En dan te bedenken dat 3/4 van de wegen in Laos onverhard zijn......

2 Uur later is de ene band vervangen met een andere kale band en is de andere 'geplakt'. Vol goede moed gaan we verder. Door heuevls, bergen, rijstvelden en kleine dorpjes. Na 5 uur komen we eindelijk aan in Hongsa, 80 km verderop. Een voorbode voor al onze reizen in Laos. Wegen zijn ofwel onverhard of lopen kris-kras door de bergen, bussen zijn niet de nieuwste en dus duren korte stukjes erggg lang. Daardoor niet minder interessant!

29 en 30 november: Dobberen op de Mekong

Op dag 1 reizen we van Tha Suang naar Pak Beng, waar we ons aan zullen sluiten bij een grotere stroom toeristen op weg naar de grens met Thailand. Maar, deze eerste dag zitten we samen met 4 locals op de slowboat. Het is een prachtige dag, de zon schijnt, de lucht is blauw, de Mekong schittert. Voor op de boot zitten een man en vrouw sticky rice te eten (typisch Lao en erg lekker) met een gebraden vogeltje. Binnen een minuut hebben ze ons uitgenodigd mee te eten. Met handen en voeten leggen we uit wie we zijn en waar we vandaan komen. Als Vedran vervolgens met de man door de reisgids bladert om naar de foto's van Laos te kijken hebben we echt vriendschap gesloten. Ze zijn gefascineerd door onze oor- en neusbellen en vooral door Vedran's lichaamshaar.....De man voelt aan het haar op zijn armen, wil zien of hij haar op zijn benen heeft en wil weten of hij ook borsthaar heeft. Wij vrouwen giechelen. De tocht zelf is prachtig; overal kleine dorpjes op de oevers, vissers op het water en zelfs een heuse werkolifant aan de waterkant.

3, 4 en 5 december: Trekking bij Vieng Phukha

We besluiten bij een eco-guide service in Vieng Phukha voor 3 dagen met een gids door het gebied te gaan wandelen. Niet te begrijpen dat in dit overweldigende gebied gemiddeld maar 4-5 mensen per week een trekking doen....Na kort een spontane les engels gegeven te hebben op de lokale middelbare school, beginnen we aan de trekking: eerst door de rijstvelden en dan langzaam omhoog, de bergen in. Eerst een woud van bananenbomen, die snel plaatsmaken voor heus regenwoud. Adembenemend mooi, kleine riviertjes, zonnestralen kruipen door het dichte bladerdak, de bomen bedekt met strangler figs. Later lunchen we in het midden van dit alles. Zittend op bananenbladeren uitkijkend op een torenhoge boom eten we sticky rice, morning glory (lokale groente....niet mijn favoriet), banaantjes en chili dip.

We logeren de eerste nacht thuis bij de village chief in een Hmong/Lahu dorpje op de top van de berg. We beginnen met een 'douche' in de rivier beneden. Ik klooi met mijn sarong en probeer met net zo elegant te wassen als de lokale dames die er geen enkele moeite mee schijnen te hebben....Gegiechel van alle kanten natuurlijk.

Iedereen woont in huizen van bamboe, heel af en toe met een golfplaten dak, maar meestal bedekt met gedroogde bladeren. Het dorp gonst van leven, van de ontelbare kinderen die er aan het spelen zijn en van de ontelbare varkens, kippen, koeien, buffels en geiten die er rondscharrelen. Koken gebeurt binnen op een klein vuurtje, de ruimte vult zich al snel met rook. Het leven speelt zich af op de zandvloer in het huis, slapen gebeurt op dunne matten op kleine verhogingen van bamboe. De huizen zijn gevuld met potten, pannen, rieten manden, soms een rieten tafel. Mobieltjes zijn er overigens in overvloed. Elk huis heeft van de overheid een zonnepaneeltje gekregen om stroom op te wekken, genoeg om 's avonds een aantal uren een lamp te laten branden. We zien vrouwen in hun prachtige, kleurrijke traditionele kleding hun werk doen. Ze dragen een knot voor op hun hoofd die vastgezet wordt met een kam en een kleurrijke elastiek met versieringen. 's Avonds zie ik de kip, nog in levende lijve, voorbij komen die 5 minuten later geslacht is voor het avondmaal (gelukkig is bekend dat ik geen vlees eet...). Bloed en ingewanden worden verzameld in de wok...De rieten tafel wordt van de vlonder gehaald en we hebben de eer samen met de village chief en een aantal andere belangrijke mannen te mogen eten. De vrouwen eten later. Na het eten wordt de 'lao lao' tevoorschijn gehaald - lokale rijst whisky die  door heel Laos volop gedronken wordt. De vrouwen werken - opruimen en het schaven van bananenboom voor de varkens - en de mannen drinken. Ze gaan tot laat door, we liggen allang onder een dikke stapel dekens als we hun gepraat, gelach, gerochel en het gesnotter van de verkouden kinderen nog horen. Het leven begint weer zodra de eerste zonnestralen te zien zijn. Het vuur wordt aangemaakt en rook vult wederom de kleine ruimte. De rijst voor het ontbijt wordt op het vuur gezet. Buiten knorren de varkens en kakelen de kippen. De kinderen spelen alsof ze gisteravond nooit zijn opgehouden. De honden blijven proberen naar binnen te komen in de hoop op een botje of wat korreltjes rijst. Wat bijzonder om hier heel even, als is het maar voor een heel klein beetje, deel van uit te maken.

Zo lijkt het misschien een klein paradijs, maar het leven is er ook erg hard. De kinderen in dit dorp hebben het geluk naar school te kunnen gaan, de meesten in de iets afgelegere dorpen zullen nooit een klaslokaal van binnen zien. We horen het verhaal van twee kinderen die vorig jaar hun moeder verloren hebben terwijl ze aan het bevallen was van haar derde kind. Complicaties en in de verre omtrek geen enkele medische hulp te vinden. Waarschijnlijk had het met iets 'simpels' voorkomen kunnen worden. Het persoonlijke verhaal dat de vader (overigens blind aan 1 oog en maar 1 hand) vertelt blijft nog lang bij me hangen.....

7 december: naar Muang Sing

In Luang NamTha kunnen we eindelijk weer een brommer huren en vertrekken we in alle vroegte naar Muang Sing, een dorpje aan de Chinese grens. Het is pas half 8, de wolken bedekken nog alle bergtoppen en reiken vaak tot in het dal. In een fleecevest en dunne broek (ik zelfs op slippers....) is het ijskoud!! Bij de eerste zonnestraal stoppen we om onze stijve vingers en knieen te laten 'ontdooien'. De weg is (verhard) is ongelofelijk mooi; achter elke bocht zitten nieuwe groene bergen verborgen. We volgen lang de rivier die rustig door het dal slingert. Grote stukken gaan door het Nam Ha national park, waar we uitrusten bij een mooie waterval. Prachtige jungle wordt afgewisseld door dorpjes en dorre rijstvelden. De mist geeft het geheel iets magisch. Langzaam breekt de zon door en rijden we de bergen uit die plaatsmaken voor akkers en uitgestrekte rijstvelden. Dit keer zwaaien we naar China. Vedran is blij dat hij met een wiel van de brommer in China is geweest :-)

Het is eindelijk zover, ik rijd brommer. Een 125 cc met versnellingen en maak geen brokken. Nog een beetje oefenen, maar Vedran heeft niet gezworen nooit meer achterop te kruipen ;-) Hihi

9 december: naar het hoge Noorden

In alle vroegte gaat de wekker, op naar Phongsaly, zo ongeveer het meest Noordelijke dat je kunt komen in Laos. Samen met twee Israelische meiden zijn we de enige falangs in de overvolle bus. Naast mensen is de bus op elke mogelijk plek volgeladen met zakken rijst. Het dak is volgebouwd met bagage, satelliet schotels, fietsen en een brommer (!). Met de zoete klanken van de Laotiaanse ballads vertrekken we om 9 uur. Over 230 km doen we dit keer maar liefst 11 uur!!! De reis is dus laaaannnggg, maar mooi. De bergen reiken van begin tot eind tot aan de horizon. Soms zien we dorpjes, maar het zijn vooral bergen die achter elke bocht weer upduiken. De hele weg lang zien we vrouwen van de verschillende etnische groepen die hier in de bergen wonen. Ze dragen prachtige kleding die bewerkt is met kleurrijke stiksels, schelpen en glimmende munten. Het zijn vooral hun overdadig versierde, grote hoofddeksels die erg veel indruk op me maken. Ook dit keer stoppen we 2 keer om een band te vervangen. 11 uur later komen we aan in Phongsaly, gelegen op 1400 meter. Ik kan niet wachten tot het licht wordt morgen!!

11 december: een klasje vol monniken

Dit is al de 2e avond dat we te gast zijn in de Wat Keo tempel. Ik krijg kippenvel als ik de monniken en de novicen in hun dagelijkse gebed hoor. De 'hoofdmonnik', Monk Som van 23 (!), heeft ons de dag ervoor gevraagd zijn novicen engelse les te geven na hun avondgebed. 8 jonge jongens in saffraankleurige gewaden en met geschoren hoofden zitten voor ons klaar om hun engels te oefenen. 's Middags hebben we schriften, pennen en kopietjes met Lao-Engels (basisdingen uit de reisgids) ingeslagen. Vedran mag als man op een monnikenkussen zitten, ik als vrouw zit op de harde, koude vloer....Samen met Monk Som geven we twee avonden les. De novicen oefenen cijfers, dagen van de week en korte basiszinnetjes. Het white board wordt volgeschreven en de novicen schrijven alles driftig op in hun nieuwe schriften en dreunen alle woordjes en zinnetjes braaf 10 keer op zoals Monk Som van hun vraagt :-) De schatjes. Monk Som is blij, de novicen zijn blij. Na de 2e avond worden we met een Buddha-amulet om de hals uitgezwaaid door de novicen die trots 'goodbye' en 'good luck' roepen.

12 en 13 december: schuitje varen

Om niet weer dezelfde 11 uur in de bus door te brengen, kiezen we ervoor om 2 dagen over de Nam Ou rivier een stuk naar het Zuiden af te dalen. In een smal, felgekleurd bootje, met nog smallere plankjes om op te zitten vertrekken we. De motor ronkt en iedereen is dik ingepakt tegen de ochtendkou. Vanaf het achterste plankje kijken we aan tegen 15 gebreide muntjes en sjaals. De tocht lijkt vaak meer op een rafttocht dan iets anders. De 'kapitein' (als je dat zo kunt noemen op een piepklein bootje) kent de rivier gelukkig op zijn duim en loodst ons langs alle gevaarlijke uitstekende rotsen en stroomversnellingen. Regelmatig vliegen de golven over de rand. De bergen maken al snel plaats voor lagere heuvels met dorpjes en akkers. We varen langs vissers in het water, langs vrouwen die riviermos (delicatesse) verzamelen. Op elk strandje zijn kinderen aan het spelen en daar we ze ontbreken nemen de kalme buffels hun plaats in. Regelmatig stoppen we om passagiers in en uit te laten, samen met de nodige zakken rijst, de kippen die we in de zakken horen kakelen en de varkentje die met de poten bij elkaar gebonden op de bodem van de boot liggen. De zon wil maar niet doorbreken en dus blijft het 6 uur lang ijskoud en dat terwijl we afgedaald zijn van 1400 naar 400 meter. Brrr. De warme thee in Muang Khua, onze overnachtingsplaats, smaakt overheerlijk!

Op dag 2 wordt de tocht opnieuw spectaculair als de heuvels op hun beurt weer plaatsmaken voor de puntige, rotsachtige karstbergen die plotsling en dreigend uit de aarde omhoog steken. Juist als ze in zicht komen breekt de zon eindelijk door. Met een houten kont komen we aan op de plaats van bestemming: Nong Khiaw.

Dit waren een paar indrukken van een paar overweldigende weken. Niet te geloven dat we 'nog maar' 3 weken hebben in Laos (en dat er al 5 voorbij zijn). Morgen hebben we opnieuw een lange reis voor de boeg naar Phonsavan, waar we de mysterieuze 'Plain of Jars' gaan bekijken. Van daaruit vervolgen we dan onze weg naar het Zuiden waar we over een week of 3 de grens oversteken naar Cambodja. We hopen jullie voor die tijd nog een keer een update te kunnen geven. Het aantal foto's dat we kunnen uploaden is beperkt omdat de computer erg langzaam is. In de tijd dat ik dit verhaal heb geschreven is het Vedran gelukt om 7 foto's te uploaden. Helaas.

Veel liefs,

Vedran en Lotte