Kiwi's, koken en kamperen

Bye bye kiwi's (niet de vogeltjes of het fruit, maar de bijnaam van de Nieuw Zeelander's zelf), bye bye BeeGee, bye bye kamperen, bye bye eindeloze natuur. 2 Maanden Nieuw Zeeland zijn alweer voorbij. We zijn inmiddels al een week op Bali. Het voelt als thuiskomen: de sfeer, de warmte, de mensen. Genieten van de dagelijkse rituelen waar Bali bol van staat. Bye bye orde en netheid. Welkom lekkere chaos.

Nieuw Zeeland wint wat ons betreft qua natuurlijke schoonheid de hoofdprijs. Achter elke bocht zit een juweeltje verscholen. 8 Weken lang maken we een roadtrip langs ruige, verlaten kusten, door de overal opduikende besneeuwde bergen en langs glasheldere meren. De oh's en ah's vliegen geregeld door BeeGee en Vedran moet regelmatig op de rem trappen om het zoveelste niet vast te leggen mooie plekje toch proberen vast te leggen. Met al deze bergen, vulkanen, gletsjers, fjorden en mysterieuze bossen vol mosjes en mist, is het niet moeilijk te begrijpen dat Lord of the Rings hier is opgenomen. Alleen, in plaats van elven, orcs en hobbits vind je hier vooral schapen, schapen, schapen, koeien en heel veel Duitsers ;-) (in 1 van de ontelbare campervans die in NZ rondrijden - net als wij)

De hoogtepunten? Mmmm, zoals ik al zei, achter elke bocht zat weer een hoogtepunt verscholen. Teveel om op te noemen, maar ik doe een poging: een 'hupsel' spelende babyzeehondjes in een waterval (te schattig); de zon zien opkomen boven de Milford Sound (daar word je wel wakker van!!); wakker worden bij Mount Cook, in het donker om 8 uur 's ochtends en er achter komen dat er 20 cm sneeuw op BeeGee ligt; later, als kleine kinderen spelen en wandelen in dit onverwachte winter wonderland; glibberen en glijden door de ijstunnels op de Fox gletsjer; de sneeuwlawines in de verte omlaag horen donderen vanaf het magische Lake Marian; de besneeuwde bergen (je begrijpt, veel bergen en veel sneeuw!) weerspiegeld zien in de spiegelgladde meren; wandelen tussen de stomende geisers en blubberende modderpoelen; in het donker door de jungle wandelen, de zaklamp uitmaken en plots het bos opgelicht zien door gloeiwormen :-) We kunnen nog even doorgaan, maar dat zullen we jullie besparen. Als het goed is heeft Vedran wat mooie foto's ge-upload!

Van alle wandelingen die we hebben gemaakt (en dat zijn er veel :-)) en alle natuur die we hebben gezien verdient Tongariro National Park een speciaal plekje:

"Ook wel bekent als Mount Doom (Lord of the Rings) zien we voor ons de berg die we vandaag gaan beklimmen opdoemen. De Alpine Crossing van bijna 20 km begint veelbelovend. Het lijkt het einde van de wereld. Door een kaal en dor maanlandschap vol lavarotsen klimmen we langzaam omhoog. Als elk teken van leven verdwenen lijkt te zijn (haha, op de 100 mensen na die als kleine puntjes op een radar vooruit gaan) duikt er plots 1 eenzame gele bloem op. Eenmaal 'boven', snakkend naar adem en een slokje water, vallen we van verbazing weer bijna achterover de berg af. We staan op de rand van een gigantische krater. Leeg, groots, kaal. Alleen de kraterwanden steken sterk af door de sneeuw die blinkt in de felle zon. We lopen dwars door de krater heen. Op de rand aan de andere kant wacht de volgende verrassing. De zon, de wind, de sneeuw, de krater als een gapend gat achter ons en gigantische ravijnen als een nog groter gat voor ons. Uitgesleten door 10000en jaren van erosie en vulkaanuitbarstingen ziet het eruit alsof dit de aarde is na de apocalyps. Kaler dan kaal, ruwer dan ruw, desolaat, spooky, maar onwijs mooi!

Na tijdje mijmeren op deze plek klauteren we nog verder naar boven. Het is een dag waarop elk volgende moment het vorige overtreft. Het lijkt alsof de apocalyps pas net is gebeurd. Tussen de sneeuw door is de aarde bloedrood en komen de zwavelstomen uit de grond. Het binnenste van de aarde komt hier naar buiten (een heuse lavastroom had niet misstaan). En, warmt de grond op. Alhoewel de zon in de strakblauwe lucht staat is het fris op deze hoogte. We kruipen daarom even op de grond om ons op te warmen.

Weer 100 meter verder vliegt die mond voor de zoveelste keer open! In de bruinrode en witte massa duiken beneden in schril contrast 3 kleine turkoise vlekken op omgeven door stoom. Als we dichterbij komen zien we het: meren, die hun kleur hebben gekregen van bepaalde vulkanische mineralen. Voordat we ze van dichtbij kunnen bewonderen glijden we enkele 100en meters naar beneden door het losse zwarte zand. Woehoe! Een mooiere plek voor een lunch bestaat er volgens mij niet. Aan de oever van het meer, voor ons de vulkanen die opdoemen en achter ons de stoom die uit de gele (van de zwavel) aarde spuit! En dan zijn we pas halverwege......

Aan de andere kant van de berg, met onze blik op het gigantische Lake Taupo, keert het leven langzaam terug. Er zijn nog wel wat warme stroompjes om over te steken en de nodige stoom komt nog uit de grond, maar de ruwheid maakt weer plaats voor begroeide hellingen. Het laatste stuk lopen we zelfs door een subtropisch regenwoud.

Van het ene contrast naar het andere. Deze 7 uren behoren zonder twijfel tot de meest spectaculaire van onze reis!!!!"

Van al het Nieuw Zeelandse natuurspektakel terug naar de subtielere Aziatische schoonheid. Indonesie, Bali, waar ook achter elke bocht iets moois schuilt. Anders. De grootse bergen, vulkanen, meren en bossen vind je hier ook, maar het zijn hier vaak de kleine dingen die bijzonder zijn: de kleine rijstoffers op elke hoek van de straat om de demonen af te weren, de kleine gewoven offerbakjes vol bloemen, wierook en koekjes (mentos komt ook regelmatig voor) om de goden te eren, de naar wierook geurende tempels en de eindeloze stroom brommers langs de groene rijstvelden. Een andere wereld die toch erg vertrouwd voelt en o zo mooi is!

Van schapen naar makaken. Zoals jullie weten, na 2 enge makaken encounters in Thailand heb ik het niet meer zo op dit soort aap. Vol goede moed lopen Vedran en ik een paar dagen geleden toch door het Monkey Forest Sanctuary in Ubud. En ja hoor. Van alle apen en alle mensen die er rondlopen moest die ene aap mij hebben. Via mijn rok op mijn tas, op mijn schouder en op mijn hoofd. Uuuuuhhhhh. Met zijn handen in mijn t-shirt (moedergevoelens misschien?), daarna aan mijn zonnebril (laat em alsjeblieft staan, dit is al exemplaar #4 op deze reis - de laatste heb ik per ongeluk geofferd aan de goden van de zee in Australie) en dan natuurlijk ook nog mijn nieuwe Maori ketting is zijn mond. Gelukkig geeft ie het na 5 minuten op en kan ik met knikkende knieen mijn tocht door het apenbos voortzetten.......Vedran moet vooral heel erg lachen.......;-)

Morgen trekken we er op uit. De grote rugzakken blijven hier in Ubud bij de lieve familie waar we slapen en de kleine gaan mee met spullen voor een weekje. Mee op de brommer om een week het noorden van Bali te gaan verkennen. Leuk!!! Daar staan ons als het goed is eindeloze rijstvelden en een paar flinke vulkanen te wachten. Vedran voelt zich al weer helemaal thuis op de brommer, dus dat komt helemaal goed! De laatste 2 weken gaan we nog naar Java en van daar door naar Bangkok.

Zoals de meesten van jullie wel weten is dit het eindpunt van de reis voor Vedran. Hij komt 15 december naar huis. Ik kreeg pas geleden het nieuws dat een vriendinnetje van mij binnenkort gaat trouwen. Ze woont in Pakistan.... Dus, ik blijf nog even en kom via Pakistan naar huis. In de tussentijd ga ik nog 4 weken naar Birma. Ben erg benieuwd. Benieuwd naar hoe deze plekken zullen zijn en naar het reizen alleen. Niet dat ik dat nog nooit gedaan heb, maar het zal na al die tijd samen reizen toch wel even wennen zijn. Voor nu in ieder geval nog volop genieten met z'n 2en.

Veel liefs,

Vedran en Lotte