En zo ben ik alweer bijna 4 maanden thuis…. Het duurde maar liefst 3 dagen voordat ik weer helemaal gewend was in Nederland en het reizen alweer tijden geleden leek. Blij om iedereen weer te zien en me weer te storten op een overheerlijke zak drop (en de – minder heerlijke - banenjacht….). Vandaar ook dat ik er nooit aan toe ben gekomen om de blog compleet te maken. Ik ben in afwachting van mijn sollicitatie, het is grijs en druilerig buiten, de pot thee staat naast me en dus ben ik helemaal klaar om een stukje te schrijven. Here we go!

De laatste loodjes wegen het zwaarst wordt er wel eens gezegd. Nou……in dit geval is niks minder waar. Na Birma had ik nog het vooruitzicht op een maand Indonesië en 3 weken Pakistan. En dan niet ‘zomaar’ Indonesië en Pakistan, maar het verrassen van mijn ouders op Bali, een heerlijke homestay op Java en de sprookjesachtige bruiloft van Maaike en Zeeshan in Pakistan.

Bali

Na twee dagen treinen van Bangkok naar Kuala Lumpur, een vlucht van een paar uur naar Denpasar, Bali en een tergend langzaam ritje van het vliegveld naar Ubud, sta ik eindelijk voor de deur van kamer 5 bij Bunga Permai in Ubud. Het is 11 uur ’s avonds en pikkedonker. Voorzichtig klop ik op de deur. Ik hoor gestommel en een zacht ‘one moment please’ en daar ineens, na bijna 1,5 jaar, staat papa voor de deur. Haha, het duurt 10 seconden – en dan moet ik even ‘verrassing’ roepen en met mijn armen zwaaien – voordat hij ziet dat ik het ben. Volledig overrompeld……Mama springt ook uit bed en begrijpt er niks van: “je bent toch in Pakistan?” Een geweldig weerzien. Een voorbode voor 10 heerlijke dagen op Bali!

We genieten samen van de prachtige uitzichten vanaf ons terras op de jungle en in de verte de vulkanen, van de wandelingen door de gifgroene rijstvelden, van het verkoelende zwembad voor de deur (aaahhh, wat een luxe na al die tijd ;-) en vooral van het lekker samen kunnen zijn en het honderduit bijkletsen.

De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet vertrekken papa en mama alweer richting vliegveld. Nog even en dan ben ik weer thuis….het besef komt langzaam. Ik verhuis naar een bescheiden maar erg gezellige homestay midden in Ubud waar ik nog even geniet van de Balinese gastvrijheid, de heerlijke massages, de wierook, de bloemenpracht en de biologische soepjes en broden van Bali Buddha. En dan de bus, de boot en de trein naar Yogyakarta, Java – aankomst 36 uur later…

Java

Het hoogtepunt op Java is dit keer het verblijf bij Yudi en zijn familie in Cianjur. Hij heeft een kleinschalig en zeer succesvol homestay programma opgezet in een klein Javaans stadje waar verder geen toerist te bekennen is. Daar moet ik zijn om het Javaanse leven te proeven!!

Met de hulp van een heleboel vriendelijke mensen in verschillende bussen vind ik het huisje van Yudi net buiten Cianjur en word ik er opgewacht door Hendri, Harry, Ega en Andri, vier jonge jongens die het programma voor Yudi runnen. Voor ik goed en wel binnen ben en mijn tas heb neergezet staat er al een heerlijke lunch (lontong!!!! Ik had niet gedacht dat ik die na Sumatra nog zou krijgen….JUM!), een schaal vol fruit en een dampende kop groene thee op tafel. Ik krijg een eigen kamer in het huisje en later in de week krijg ik gezelschap van Virva uit Finland en Erna uit Zwitserland. Gezellig!!! Achterop de snelle motor van Ega – waarvoor hij overigens meer aandacht had dan voor zijn lieve vriendinnetje – of op de slomere brommer van Harry, ontdek ik een week lang de mooie omgeving van Cianjur: het stadje met de vele moskeen, de markt en zelfs het telecomkantoor waar Harry werkt (inclusief al zijn collega’s die meteen allemaal mijn facebook vrienden willen zijn); de theeplantages in de omgeving; de drijvende dorpen en fish-farms op het grote meer (Ega heeft zijn zinnen gezet op een wel erg mooie en grote vis in een van de bassins – maar zijn handelskwaliteiten zijn niet goed genoeg om de vis achterop zijn brommer mee naar huis te kunnen nemen) en de botanische tuinen. Droog thuis komen we bijna nooit. Het is overduidelijk regenseizoen en daar helpt een plastic poncho ook niet veel tegen…..Gelukkig staat er dan altijd een kopje dampende groene thee te wachten. Het meest heb ik genoten van een supermooie bergwandeling waar we in een piepklein dorpje bovenop de heuvel bij een lokale familie hebben geluncht. Deze familie leeft van het maken van palmsuiker. In een piepkleine, zwartgeblakerde keuken staan twee vrouwen te roeren in grote ketels. En dan niet zomaar groot, nee, echt GROOT! Hoe ze dat met hun lange, slanke armen voor elkaar krijgen….? De vloeistof die uit de suikerpalmen komt wordt dus in grote gietijzeren ketels uren lang gekookt en geroerd. Met verwondering heb ik zitten kijken hoe de vrouwen de gloeiend hete sap vervolgens in kleine ronde mallen schenken zonder ook maar een druppel te knoeien. Wanneer het afgekoeld is worden de palmsuiker blokken uit de mallen gehaald, ingepakt in palmbladeren, een mooi strikje eromheen en klaar voor de verkoop op de markt in het dorp beneden. Ook Nijmegen, het grote dorp aan de andere kant van de aardbol is een blok palmsuiker rijker!

O ja, en tussendoor maken ze ook nog even een uitgebreide, overheerlijke lunch…..Mmmm, ik ben dol op het Javaanse/Indonesische eten: lontong, gado-gado, nasi goreng, tempeh…..mmmmm (mijn buik begint er nu zelfs, om 9 uur ’s ochtends) van te knorren. Ega neemt me dan ook op zijn snelle motor mee de bergen in naar het dorp van zijn vriendin. Zij zal mee eens laten zien hoe ik thuis ook zoiets op tafel kan toveren. In Cianjur op de markt kopen we alle verse groenten en dikke blokken tempeh. Bepakt en bezakt probeer ik toch 1 hand vrij te houden om me ergens aan de snelle motor vast te houden als we de zoveelste scherpe bocht omgaan….

Achter het huis ligt een grote visvijver. Aan de rand ervan wordt een zeil neergelegd, de groenten in een grote mand, grote messen ernaast (moet ik daar dat teentje knoflook mee fijnhakken…?) en we zijn klaar om de rest van de middag te koken. Een paar uur later hebben we een geweldige lunch op tafel – grond – getoverd, en dat op 2 gaspitjes. Mama, zus, schoonbroer, baby en nog een aantal familieleden worden opgetrommeld en daar zitten we dan met z’n allen te smullen!! Heeeeeeeerlijk eten, de bergen op de achtergrond en lachende mensen naast je – wat wil je nog meer? Na de foto-shoot wordt er afgewassen, alles afgespoeld in de grote vijver en de restjes zijn voor de vissen. Mama komt aangesneld met allerlei zoete toetjes waarvan ik moet eten tot ik echt niet meer kan. Vraag me af of ik die snelle motor nog op kom ;-)

En dan is ook mijn verblijf op Java voorbij. Voor ik het weet zit ik vol spanning in Jakarta op het vliegveld te wachten op mijn vlucht naar Dubai en Islamabad…..wat zal me daar te wachten staan?

Pakistan

We horen jammer genoeg weinig positiefs over Pakistan. Ook ik vroeg me af of het wel zo’n goed idee zou zijn om er naartoe te gaan. Maar, gelukkig stelde Maaike me gerust, ze woont er immers al jaren en het zou natuurlijk erg jammer zijn om haar bruiloft te missen. Met mijn hoofd nog in Indonesië, op naar een andere wereld.

Het eerste wat me opvalt is hoe georganiseerd de reis met Emirates naar Dubai is, zo chaotisch is de vlucht naar Islamabad. We landen. Ik zie meteen dat de winter er nog is, maar de lente eraan komt. We vlogen over besneeuwde bergtoppen, die zijn nu te zien in de verte. Bruin is de kleur die ik overal zie. Maaike had me voorbereid op lange, heel lange, wachtrijen voor de douane, met vervelende douaniers, en de bagageband. De ‘Unaccompanied Women & Children’ rij staat ook vol mannen….? Ik wacht geduldig. Geen lastige ondervragingen en ineens sta ik in de hal, mijn tas is er en ik loop vol goede moed de aankomsthal in. Overal om me heen zie ik alleen maar schreeuwende mannen wachtend op hun familieleden, ik moet even wennen/omschakelen/ik ben overweldigd…. maar daar zijn plots de bekende krullen van Maaike. Naast haar de vriendelijk lachende Zeeshan die ik nog niet eerder ontmoet heb. Een weerzien met een vriendin na een jaar of 3! Super!!! En dan ook nog voor haar bruiloft. Een mooiere afsluiting van deze reis kan ik me niet wensen.

Ik ben er ongeveer een week voordat Maaike’s familie en een andere vriendin van ons, Elsbeth (met Marco), aankomen uit Nederland. Maaike en Zeeshan zitten nog tot over hun oren in de voorbereiding van de bruiloft, waar ik dan ook de rest van de week getuige van mag zijn. Het is niet zomaar een bruiloft. Eerst een hennafeest in Islamabad op zaterdag. De week erna zullen we met de trein verhuizen naar Bahawalpur, een stad een paar honderd kilometer naar het Zuiden, voor de receptie.

De hele week brengen we uitnodigingen rond, gaan we kijken naar de locatie van het hennafeest en zoeken we Maaike’s prachtige bruidssieraden uit (ik weet niet mee hoeveel dozen we gezien hebben ;-), maken we tochtjes naar de kleermaker en wordt er druk gediscussieerd en gehoopt dat de verwachte regen aanstaande zaterdag toch echt uitblijft. Ook verrast Maaike me met de prachtige kleren die ze voor mij en alle gasten uit Nederland heeft laten maken: mooie glanzende oranje pakken voor het hennafeest en een sprookjesachtige sari voor de receptie. Ik voel me net een prinsesje. Ik mag logeren in het familiehuis van Zeeshan, waar ook Maaike en Zeeshan wonen. Zo maak ik kennis met een enorm gastvrije en warme familie. Mama is een schat die me elke keer dat ze me ziet knuffelt en vol wil stoppen met eten (Maaike is blij dat ze voor nu even een ander ‘slachtoffer’ heeft gevonden. hihi). We vinden tijd om het Pakistaanse eten te ontdekken…JUM! En natuurlijk moet er gedanst worden. Vrienden van Maaike en Zeeshan organiseren dolki’s, dansrepetities, voor een dans die vrienden opvoeren tijdens het hennafeest. Ik twijfel even of ik mee moet doen – wow, wat zijn deze meiden flexibel en wow, wat voel ik me nu een stijve Hollandse doos – maar ze weten me over te halen en langzaam vind ik mijn draai. Ze hebben me te pakken, ik wil thuis op Bollywood dansles!!!! Mijn ritme slaat in no time om van 7.00 tot 22.00 uur, naar 12.00 tot 02.00/03.00/04.00 uur…..Ik krijg deze week al een mooi inzicht in het leven in Islamabad en begin langzaam te begrijpen hoe de stad in elkaar zit. Ik vind het mooi: een stad van voornamelijk laagbouw, in blokken opgedeeld, met op de achtergrond de Margalla Hills. Veel groen, tapijtverkopers, winkeltjes en bedrijvigheid. We laten voor geluk wat vogeltjes vrij (ik geloof hier niet zo in dus hoop vooral dat de vogeltjes geluk hebben en echt vrij zijn), zoeken dupatta’s (sjaals) uit op de markt in Rawalpindi en gaan naar feestjes van Maaike en Zeeshan’s vrienden. Ik geniet van de strak blauwe lucht, de zonnestralen en de frisse en koude winterlucht (lang geleden). Je zou het bijna vergeten, maar ik word toch telkens herinnerd aan de veiligheidsrisico’s als we weer eens een ritje door de stad maken en we stuiten op ontelbare roadblocks. Meestal kunnen we zonder te stoppen verder. De diplomatieke enclave proberen binnen te komen, waar Maaike werkt, is toch behoorlijk lastig. De ernst van de situatie wordt duidelijk. Een hermetisch afgesloten deel van de stad met checkpoint na checkpoint en bomchecks met spiegels. Zelfs als we er binnen zijn, mag ik niet mee het kantoor in waar Maaike werkt. Veiligheidsregels - daar had ze eerder toestemming voor moeten zoeken….Ook loop of fiets je nergens naartoe, alles gaat met de auto. Als we even in Rawalpindi zijn – Maaike mag hier officieel niet komen vanwege veiligheid – parkeren we de auto voor de deur, slaan we onze hoofddoeken goed om en gaan we snel naar binnen en daarna weer snel de auto in, vooral niet proberen op te vallen. Geen tijd om rond te kijken en al helemaal niet om rond te wandelen….

En dan is iedereen uit Nederland er. Leuk, ook bijkletsen met Elsbeth!! Voor we het weten staat het hennafeest voor de deur. Maaike en Zeeshan hebben tot het laatste moment keihard gewerkt om alles geregeld te krijgen. Het lijkt droog te blijven, belangrijk want de tent is niet waterdicht. Mijn pak is tot 3 keer toe bij de kleermaker geweest (die arme man), maar lijkt nu te zitten zoals het moet. Aan de rand van de stad staat er ergens op een grasveld een prachtige tent. De lichtjes wijzen ons precies waar we naartoe moeten. Binnen is het versierd met groen (Pakistan) en oranje (Nederland) stoelen, mooie doeken, bloemen, banken en een heus podium waar straks de bruid en bruidegom komen te zitten. De Pakistaanse familie, vrienden en kennissen stromen langzaam binnen. Ik kijk mijn ogen uit. De vrouwen…..wow! De een nog mooier gekleed dan de ander, kleuren te over, sieraden te over, glanzend zwart haar te over – en dan wij als Nederlanders snel denken dat we overdressed zijn…..

De vrouwen krijgen allemaal een armband van bloemen om, de mannen een sjaal, groen of oranje natuurlijk. De fotograaf schiet er op los en ook wij Nederlanders zijn niet los te krijgen van onze cameraatjes.

….Maaike en Zeeshan zijn er!!! Samen met zussen en het nichtje van Zeeshan lopen we met 2 grote schalen met bloemen en kaarsjes voor het bruidspaar uit. Zij komen er achteraan onder een grote versierde doek die door een heleboel handen boven hen wordt gehouden. Maaike ziet er zo mooi uit met de geel/groene jurk en de bloemen die in haar oren hangen en in haar haar gevlochten zijn…..Ze gaan op het podium zitten, op een versierde bank. Achter hen hangen kettingen van bloemen en aan hun voeten staan de schalen met kaarsen. Een groep meiden gaat voor het podium op de grond zitten en begint muziek te maken. De andere vrouwen, wij ook, gaan erbij zitten en klappen mee. Het feest kan beginnen: eten, muziek en vooral erg vaak op de foto. Na een tijdje barst de langverwachte storm toch los – en we hadden nog zo gehoopt…- de tent begint flink te lekken. Ik zie zorgelijke blikken op het podium, maar niks lijkt het feest te kunnen stoppen. Mensen blijven en wij besluiten de dans lekker in de regen, op blote voeten, te doen om mensen wat af te leiden. Maaike en Zeeshan lachen weer en slaan ook aan het dansen…… En, het schijnt dat regen op een Pakistaanse bruiloft alleen maar heel veel goeds betekent voor het bruidspaar.

Wow, deel 1 van de bruiloft…..kan dit nog overtroffen worden? Ik heb nog nooit zoiets bijzonders en kleurrijks meegemaakt!!

Na het feest is het tijd voor familie-etentjes en sight-seeing. In een gehuurde bus gaan we als braaf schoolklasje op pad. De gids die Zeeshan geregeld heeft is blij weer eens wat mensen rond te kunnen leiden. Hij vertelt me dat er nauwelijks meer toeristen te vinden zijn in Pakistan. Jammer, ik begrijp zeker dat het niet altijd en overal veilig is, maar wat ik van het land gezien en ervaren heb is alleen maar positief. Wat een prachtig land. We bezoeken de Faisal moskee in Islamabad (naar het schijnt de grootste moskee ter wereld waar wel 15.000 mensen in passen – en dan hebben we nog niet over de mensen die op de pleinen erbuiten passen - een geschenk van Saoedi Arabie – de Amerikanen geloven dat er raketten in de minaretten zitten…), de Marghalla Hills, Saidpur Village (een mooi oud dorp aan de rand van Islamabad waar nu allerlei hippe restaurantjes liggen), Rawal Lake, de Buddhistische opgravingen bij Taxila, gaan naar een van de grootste zoutmijnen ter wereld in Khewra (waar we met een treintje door heen zijn gereden en er diep onder de grond van de zoutkristallen allerlei bouwwerken zijn gemaakt voor toeristen – zelfs een restaurant), maken een geweldig mooie tocht door het dorre zoutgebergte en komen uit bij Ketas, een turkoois meer bij een oude Hindutempel. De tranen van Shiva, die rouwde om het verlies van zijn vrouw, zouden dit meer gevuld hebben. Overal waar we komen zijn mensen verbaasd ons te zien en worden we begroet met een verlegen glimlach. De straten zijn vol met uitbundig versierde bussen en vrachtwagens (denk: prachtige schilderingen van dieren, bossen, bergen; spiegels; bellen en alle mogelijke blinkende en schitterende dingen), wagens met ezels, koeien, kleine geel/zwarte taxi’s. De bussen zitten vaak zo vol dat er nog een heleboel mensen aan de zijkant hangen en boven op het dak zitten. Ik kom ogen tekort.

Tijd om naar Bahawalpur te vertrekken! Met de trein nog wel!! Ook een groot deel van Zeeshan’s familie gaat mee met de trein. In alle vroegte vertrekken we richting station aan de andere kant van de stad. Die staat inmiddels al vol verkeer. Het is nog even stress als het erop lijkt dat alle taxi’s met alle koffers elkaar kwijt zijn en iedereen ergens anders in het verkeer vaststaat. Iemand belt het station en houdt de trein nog even vast……en zo halen we, met 3 minuten vertraging, onze trein. Pfew! Alles en iedereen erin en klaar voor een rit van zo’n 15 uur naar het Zuiden.

Het idee was om voor een dag te stoppen in Lahore, een oude stad en naar het schijnt een van de mooiste in Pakistan. Helaas, een week ervoor heeft een Amerikaan vanuit zijn auto 2 Pakistanen in hun rug doodgeschoten…..uit zelfverdediging luidde de verklaring….??? De dag dat we in Lahore komen met de trein begint het proces tegen hem. In Lahore dus. Niet het beste moment om met een groep van 10 blanke westerlingen (wie weet zijn het Amerikanen) rond te gaan wandelen in de stad. We rijden Lahore voorbij. Ik vind de hele tocht prachtig. Het is druilerig en grijs weer en toch gebeurt er buiten zoveel (binnen ook, we krijgen regelmatig bezoek van een grote familie kakkerlakken – dit leidt elke keer weer voor veel commotie ;-) – vooral wanneer de warme etensdampen in de coupe hangen brengen ze ons massaal bezoek). De steden worden afgewisseld door kleine dorpen met veel lemen huizen. Tegen de muren zitten ronde plakkaten geplakt – mest die mensen drogen om dan te kunnen gebruiken als brandstof. Vooral mannen, mannen met baarden, mannen met rode baarden. Veel minder vrouwen en de vrouwen die ik zie, zijn gekleed in ofwel kleurige sari’s of shalwar kameez, ofwel zwart gewaden, waardoor alleen een klein stukje gezicht zichtbaar is. Groene velden worden afgewisseld met dorre braakliggende stukken grond en vuile voorsteden. Afval ligt er overal. En dan is het donker en nog steeds doorkruisen we Pakistan. Om 21.00 uur zijn we er ineens: Bahawalpur. Spannend. Ik weet dat het aan de rand van de woestijn ligt…..kan niet wachten tot morgenochtend!

Tijd voor deel 2 van de bruiloft: de receptie@ Noor Mahal Palace!! In de binnentuin van ons hotel kunnen we ons rustig voorbereiden voor het feest. We genieten lekker van het zonnetje (het is hier minstens 10 graden warmer dan in Islamabad), laten onze kleren strijken en krijgen mooie henna op onze handen. Tegen de avond arriveert Maaike’s visagist Cookie. Ze wordt in haar 15 kg zware jurk gehesen, als een echte Pakistaanse opgemaakt en de met robijnen behangen sieraden komen in haar oren, voor haar gezicht, om haar vinger en om haar nek. En jawel, ze kan dan zelfs nog lopen. Respect!! En, ze ziet er ook nog eens prachtig uit!! Ik voel me een prinsesje in mijn donkerrode sari met zilverwerk erop. Samen met Elsbeth – in haar paars/zilveren sari – moet ik echt wel even oefenen om een beetje elegant voor de dag te kunnen komen en niet meteen te struikelen over die sari met mijn zilveren hoge hakken aan…;-) De mannen zien er gelikt uit: gehesen in wit glanzende pakken met heuse Aladdin (punt) schoenen eronder. We zijn er helemaal klaar voor. Maaike, Zeeshan en haar ouders stappen in de koets die getrokken wordt door een wit paard. Wij lopen voor de koets uit. Voor ons dansen mannen met stokken een traditionele dans. Voor hen lopen de muzikanten. Zo gaan we in een echte stoet richting het paleis. Het paleis is volgehangen met lichtjes en de tuin staat vol prachtige tafels voor alle gasten. Vooraan staat wederom een versierd podium voor het bruidspaar. Als we aankomen is het een kwestie van fotosessies, veel eten en gelukwensen en cadeaus voor het bruidspaar. Ook nu zien alle Pakistaanse gasten er ongelofelijk mooi uit. Het hennafeest wordt zelfs overtroffen (geen idee dat dat nog kon) wat betreft mooie jurken en blinkende sieraden. Weer een sprookjesachtige avond om mijn ogen uit te kijken!!! Als we moe van alle indrukken weer terugkomen in het hotel is de kamer van Maaike en Zeeshan van boven tot onder behangen met bloemen en is het tijd om op zijn Nederlands het glas te heffen!

Bijgekomen van het feest is er ook nog wat tijd om Bahawalpur en omgeving te verkennen: de bazaar met de nauwe straatjes volgestopt met stoffen en sieraden in alle kleuren van de regenboog, de oude bibliotheek waar een trotse directeur ons een uitgebreide rondleiding geeft, het Noor Mahal Palace bij daglicht, het gewone leven op straat waar we door nieuwsgierige blikken bekeken worden en de vrouwen een verlegen glimlach laten zien. Als hoogtepunt gaan we naar het Derawar Fort in de woestijn. Op weg naar het fort wordt het landschap steeds droger, de groene velden maken plaats voor dorre vlaktes, en komen we steeds meer kamelen tegen. Omdat we met zo’n grote groep zijn maakte de politie in Bahawalpur zich zorgen om onze veiligheid en worden we vergezeld door een heuse politie-escorte: aan de voor- en achterkant van de stoet auto’s. Niet bepaald low-key reizen (zeker als we ’s avonds met zwaailichten aan kant van de weg staan als 1 van de politie-auto’s een lekke band heeft ;-)…..Maar, deze mannen hebben volgens mij ook de dag van hun leven. Als ik zie hoe ze om zich heen kijken, zijn ze volgens mij nog nooit in het Derawar Fort geweest.

Het fort zelf heeft dezelfde kleur als de woestijn waar ze in ligt. Het duikt dan ook pas op als je ervoor staat. En dan is het niet meer te missen. Gigantisch groot, als ik ervoor sta en naar de muren voor me kijk voel ik me heel erg klein. Helaas brokkelt het fort langzaam af en wordt het weer 1 met de woestijn. Er wordt door de familie van wie dit fort is geen geld uitgetrokken om het te onderhouden. Er was ons verteld dat het gesloten zou zijn en dus zijn we naar het lokale politiebureau gegaan om de sleutel op te halen. Als we er aankomen blijken we toch echt niet de enigen te zijn en voegen we ons bij de tientallen Pakistaanse toeristen en studenten om dit geweldige fort te bekijken. Bovenop, staande op de rand van het fort, kijken we de woestijn in richting India, zien we de hemelsblauwe koepels van de graftombes een paar kilometer verderop, zien we de silhouetten van de kamelen waar even later op zullen zitten, zien we lemen huizen die bijna niet te zien zijn in dit landschap en zien we onder ons een meer – de enige grote waterbron in de wijde omgeving - aan de voet van een grote moskee. De grootsheid en schoonheid van dit land kruipen samen met de fijne zandkorreltjes, terwijl ik daar in mijn shalwar kameez in de wind sta, langzaam onder mijn huid……

Lieve Maaike en Zeeshan: Bedankt voor het fantastisch verblijf in Pakistan. Jullie hebben me laten zien dat er nog een hele andere kant zit aan dit land dat zeker de moeite waard is om te zien en te beleven. Jullie bruiloft was is 1 woord geweldig. Heel, heel veel geluk samen. Ik kan niet wachten om weer naar Pakistan te komen.

En zo is het 12 maart 2011 en zet ik weer voet op Nederlandse bodem.

Ongelofelijk blij om Vedran, mijn familie en vrienden weer te zien!

1,5 jaar zijn in een flits voorbij gegaan.

Wie me zou zeggen dat het 6 maanden zijn geweest zou ik op zijn woord geloven.

Het was een onvergetelijk mooie ervaring voor ons samen – een groots cadeau!