Cambodia here we are!

Zoals beloofd eindelijk weer eens een update!

17-18 december

De bamboedorpen maken plaats voor grote boerderijen - soort van ranches- tussen de glooiende heuvels, als we van Luang Prabang naar Phonsavan rijden. Hoe verder we naar het Oosten gaan, hoe sterker het Wild West gevoel wordt. Het is compleet als we de felrode zon zien zakken achter de dorre heuvels vlak voor we het stadje aankomen. Een heel ander Laos dan we tot nu toe gezien hebben. We zijn hier een paar dagen om wat van de geschiedenis van het land op te snuiven: enerzijds de 'plain of jars', anderzijds de zogenaamde 'secret war'. Laat ik bij het laatste beginnen. We hadden er wel eens over gehoord en gelezen, maar waren echt in totale shock toen we het informatiecentrum van MAG - Mines Advisory Group (Britse NGO die wereldwijd mijnen en bommen ruimt) - uitliepen. De gevolgen van de Amerikaanse secret war tussen 1964 en 1973 worden glashelder. Ondanks de internationaal erkende neutrale positie van Laos in die tijd - denk oorlog in buurland Vietnam - heeft de VS in 9 jaar tijd in het geheim 13 miljoen ton bommen (voornamelijk clusterbommen) op Laos gedropt, resulterend in 250 miljoen'submunities. Hiermee is Laos de geschiedenis ingegaan als meest gebombardeerde land (per hoofd van de bevolking) ter wereld: meer bommen dan inwoners....Heeft iemand hier al ooit over gehoord? De bommen hadden 2 doelen - denk nu Koude Oorlog: de oprukkende communisten in Laos de kop indrukken en de Ho Chi Minh Trail (bevoorradingsroute van de communisten in Vietnam) in het Zuiden van het land vernietigen. Naast de mensenlevens die het in die tijd gekost heeft is het ook nu nog een groot probleem omdat een groot deel van de bommen niet ontploft zijn. Regelmatig worden er nog bommen gevonden in akkers, rijstvelden, op schoolpleinen, in wegen.....en lang niet altijd zonder weer nieuwe slachtoffers te maken. Kinderen zien de kleine gele bommen vaak aan voor fruit of speelgoed; boeren ploegen hun land en raken zo de bommen. Mensen zijn veelal arm en hebben weinig keuze, er moet gegeten worden, dus die akker moet ook bewerkt worden. Vanwege de armoede gaan mensen vaak ook op zoek naar de bommen omdat ze bij illegale 'scrapdealers' een beetje geld opleveren. Schokkend om te zien is ook dat de VS er schijnbaart zo mee weg is kunnen komen: internationale regels gebroken, 9 jaar lang voor 2 miljoen dollar per dag bommen op Laos gegooid en nu slechts mondjesmaat bijdragen aan het opruimen van de rotzooi. We zijn er allebei stil van......

Het wordt de dag erna echt tastbaar als we over de stoffige wegen naar de Plain of Jars rijden en overal in de heuvels bomkraters zien. Ook bij de plain of jars wordt ons sterk aangeraden binnen de markeringen van MAG te wandelen, want alleen die gebieden zijn bomvrij gemaakt. Van het ene stukje geschiedenis naar het andere. In het gebied rondom Phonsavan zijn zo'n 150 sites gevonden die vol liggen met grote potten (zie eerdere foto's van Laos). Het is nog altijd niet helemaal duidelijk wat de functie ervan is geweest, maar het laatste nieuws is dat het 'funerary jars'zijn - soort van graven. Een ander verhaal is dat de potten gebruikt werden om Lao Lao (rijstwhiskey) in te bewaren. De omgeving vanaf de heuveltop is prachtig: stof, dor, bruin, rook, vee.

19-23 december

Een helse dag. De bus die we willen nemen blijkt plotseling toch niet te rijden vandaag. Dit betekent dat we een omweg van 8 uur gaan maken, naar Tha Khaek, via Vientiane. Op zich niet erg want we rijden weer door de indrukwekkende bergen, maar het betekent ook de zoveelste lekke band en non-stop zieke en rochelende mensen om ons heen (mensen hebben hier om de een of andere vreemde reden massaal last van wagenziekte - bij elke busrit, bergen of niet, worden plastic zakjes uitgedeeld die binnen korte tijd door bijna iedereen gebruikt worden....of niet.... ;-) Ach ja, all part of the experience zullen we maar zeggen! Na 11 uur een andere bus in en uiteindelijk komen we om 1 uur 's nachts aan in Tha Khaek. Het kleine stadje is heerlijk! Struinen door de stoffige straatjes, wandelend door een levend museum met alle afbrokkelende oude Franse gebouwen, vergezichten op de Mekong (gaat nooit vervelen), watermeloen eten in een stalletje aan de kant van de weg (en giechelen en Loa oefenen met de verkoopsters), de rijst die langzaam weer geplant wordt en weer groene plekjes in het landschap brengt. In het Phu Hin Bun nationaal park is het weer non-stop natuurpracht: bossen, rivieren, karstbergen, gigantische grotten en een heuse blue lagoon. We slapen in een klein dorpje waar de locals 's avonds een baci-ceremonie houden. Onder geprevel van de dorpsoudste, terwijl we een homp sticky rice, een glas Lao Lao (we drinken natuurlijk allemaal uit hetzefde glas waar het schuim van de BeerLao nog in zit) en een snoepreep in onze handen balanceren, wordt er een wit bandje om onze polsen gebonden. Dit om ons geluk en gezondheid te wensen. Door het bandje om de pols te binden geloven mensen dat de spirits om alles in balans te houden bij je blijven. Onder het rustgevende gebrom, gekakel en geknor van de koeien, kippen en varkens vallen we om half 10 voldaan in slaap!

Kerst 2009

Nog nooit eerder hebben we met kerst op een brommertje tussen de palmen gereden en aapjes en schildpadden gevoerd (beide op plekken waar ze in het 'wild' leven en door de locals als heilig worden gezien en dus gevoerd worden). Zelfs in Buddistisch Laos liggen de kerstmutsen in de stalletjes en winkels. Overal wordt kerstmuziek gedraaid en mensen hebben zelfs hun ringtones kerstproof gemaakt!

1 januari 2010!!

Het Bolaven Plateau op. Weer de kou in terwijl we net weer gewend waren aan de warmte. Het plateau staat vol koffieplantages (jummie), afgewisseld met de mooiste watervallen. Vlak voordat we terug rijden naar Pakse lijkt het voorwiel van de brommer los te zitten.....platte band. Een dikke schroef dwars er doorheen. Hij lijkt uit de lucht gevallen, maar 100 meter verder ligt wonderbaarlijk een repair shop. 2 Jochies van nog geen 10 jaar blijken de mechanics te zijn terwijl pa toekijkt. In een kwartiertje is het probleem verholpen.....voor maar 5000 kip (0.40 eurocent).....

2 januari 2010

Wat heb ik vandaag genoten van de inefficientie van het openbaar vervoer in dit land. Heerlijk, echt waar! Het is gewoon een kwestie van je overgeven aan de situatie en alles met een glimlach te bekijken. Om half 9 's ochtends staan we vol goede moed om de markt op zoek naar een sangthaew om ons naar het 35km verderop gelegen Champassak te brengen. Snel gevonden. Om 9 uur schijnen we te vertrekken, dus we laden onszelf en onze tassen snel in. De twee jongens die bij de sangthaew horen zitten nog op hun gemak aan een noodlesoepje en andere passagiers zijn vreemd genoeg nog afwezig. In de 1,5 uur die volgen kijk ik mijn ogen uit: dames lopen af en aan met zakken chillipepers, wortels, kruiden, morning glory, vis, vlees, bananen, papaya's, baguettjes, snoepgoed.....en het wordt allemaal in en op de sangthaew geladen. Elk leeg plekje wordt volgestopt. Nooit geweten dat er zoveel in past. Tegen 10 uur zijn alle vrouwen met hun kinderen terug van de markt en klaar om te vertrekken. We kruipen lekker dicht op elkaar, er wordt heen en weer geschoven om alles en iedereen erin te krijgen om om kwart over 10 zijn we eindelijk zover. Vol goede moed vertrekken we.....haha. Hoe kon ik nu vergeten dat er nog getankt moet worden (hoe lang je ook in de bus zit voor die vertrekt, hij moet altijd nog gaan tanken als je eindelijk 5 minuten op weg bent)?? En nee, niet in de stad, maar pas as we 10 km verder zijn. Helaas zijn daar alle 4 tankstations gesloten. de chauffeur blijft een paar rondjes rijden om te kijken of er echt niks te vinden valt, maar helaas. Terug naar de stad. Volgeladen, inclusief volle tank, rijden we dan om kwart voor 11 toch eindelijk richting Champassak. Natuurlijk doen we over die 35 kilometer nog een uur omdat er voortdurend mensen in en uit (inclusief al hun tassen die uit alle hoekjes gevist moeten worden) moeten. Super!

4 - 9 januari

We zijn enorm lui en genieten van de hangmat, de palmen en de Mekong 'views' op Don (eiland) Khon in het Zuidelijke puntje van Laos.

9 januari

Op weg naar Cambodja. Wederom nemen we met pijn in ons hart afscheid van een wel heel bijzonder lang. 2 Maanden lijken in 2 dagen voorbij te zijn gegaan. Wat zal ik de vriendelijke 'sabadee's', de verlegen glimlachen, de sticky rice en noodlesoepjes missen. Maar, voorbij de dollar-innende douaniers (het blijft volledig onduidelijk waarvoor je de extra dollars, naast die voor je visum, eigenlijk betaald) wacht weer een nieuw avontuur!! Cambodia here we come! Het land voelt al vanaf moment 1 anders. Het lastig om er precies je vinger op te leggen, maar vergeleken met Laos is hier bijvoorbeeld weer alles te krijgen, lijken er minder tempels/monniken te zijn, is alles net wat smoezeliger (krijg India fashbacks als we over de markt lopen), maar zijn ook hier de mensen super, supervriendelijk! Hoewel 'riel' de nationale munt is - alhoewel er geen muntgeld bestaat hier - pin je dollars en betaal je daar ook vrijwel alles mee. Het wisselgeld krijg je dan in een mix van dollars en riels, wat weer een hoop rekengestuntel oplevert: van dollar naar riel, riel naar kip, kip naar baht en euro. Hihi!

10-19 januari

Voor je het weet zijn er alweer 10 dagen in dit interessante land voorbij. In het kort: ook hier blijven we de Mekong volgen en levert het weer non-stop mooie zonsondergangen op; we zwemmen in een 50 meter diep kratermeer (en worden gelukkig niet door het Yeak Lom monster naar beneden getrokken - lokale legende); we spotten wederom de zeldzame Irriwaddy dolfijnen (Op Don Khon in Laos ook al); we proberen de Cambodjaanse sticky rice maar vinden de Lao versie echt lekkerder; we worstelen met weer een nieuwe taal vol moeilijke klanken; gaan met het pontje naar Koh Trong, een prachtig eilandje in de Mekong; we wandelen rond op de lokale kermis waar Vedran de trotse winnaar is van 3 pakken koekjes met ballonnen prikken; we ontdekken verse lemon juice als nieuw favoriet drankje; we kijken onze ogen uit op de bellen versierde paarden en wagens; we krijgen een voorproefje op Angkor Wat bij de 11e eeuwse Wat Nokor; en we trekken 3 dagen door de afgelegen bossen in Ratanakiri provincie en slapen in een Kachah dorp. Dit laatste is erg bijzonder. De Kachach zijn animisten en geloven dus in natuurgeesten. De eerste avond lijkt het erop dat we een fikse regenbui krijgen. De gidsen offeren meteen het eerste beetje van ons avondeten aan de spirits en wonderbaarlijk genoeg schuift de regen aan ons voorbij. Als we de dag erna door de rijstvelden lopen zien we overal bamboepaen met manden eraan, deze zijn om offers te brengen aan de spirits voor een goede oogst. De laatste dag nemen onze gidsen ons mee naar een Kachach begraafplaats. Een bijzonder rustgevende plek met kleurrijke graven vol persoonlijke bezittingen van de overledene. Voor elke graf staan houten figuren. Omdat op deze plek erg veel spirits zijn mogen we daarna niet meer terug naar het dorp. De dorpelingen geloven, omdat we vreemdelingen zijn, dat de spirits ons terug naar het dorp zullen volgen en aan mensen zullen we vragen wie we zijn en wat we hier doen. Die mensen zouden daardoor ziek worden. Ik ben gefascineerd en hoop een paar antropologische studies te vinden om meer over deze cultuur te leren!

Sinds gisteren zijn we weer in de stad: Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja met 2 miljoen inwoners. Even schakelen en wennen aan het constante 'tuku-tuk sir?' En, voor het eerst in maanden hebben we weer regen. En dan niet een paar druppels, nee, serieuze regen, 24 uur aan een stuk.

Morgen gaan we mijn mama hier van het vliegveld halen. Super gezellig!!! Zij komt 3 weken met ons meereizen. We gaan eerst samen Phnom Penh ontdekken en gaan dan waarschijnlijk naar de tempels van Angkor Wat. MMM, we gaan ook voor het eerst in meer dan 4 maanden de zee zien en voelen. Heerlijk!! We houden jullie op de hoogte.

Liefs, Vedran en Lotte