Sumatra

Weer tijd voor een update! Dit keer vanuit het winterse Perth in Australie! De lange broek en de dichte schoenen zijn weer onder uit de tas getoverd. Er schijnt een waterig zonnetje en de bomen hebben heus geen bladeren......2 dagen geleden stonden we nog te zweten in de jungle van Sumatra....

Na 10 maanden Azie, voor nu, vaarwel gezwaaid. Het is wennen om weer in een westers land te zijn: weg chaos, weg lekker eten op straat, weg goedkope hotelletjes en vervoer.....We lopen gewoon een hele dag door de stad zonder dat ook maar 1 iemand ons aanspreekt - niet voor een gewoon praatje en ook niet om het iets te verkopen:-) - en voor het eerst in tijden word ik niet door elke voorbijganger bekeken alsof ik van Mars kom.....

Maandag kunnen we onze auto ophalen waarin we in 2 maanden het halve land gaan doorkruisen. Eerst van Perth aan de zuid-westkust naar Darwin in het noordelijke topje en vandaar door de 'red central desert' naar Melbourne aan de zuidkust. Met de wegenkaart en de bushcampinggids in de aanslag, we hebben er zin in!!

Sinds gisteren dus in Australie, maar waar ik nu over wil schrijven is het prachtig mooie eiland vol warme mensen waar we de afgelopen 4 weken hebben rondgezworven: Sumatra, Indonesie! Ik had geen idee wat ik me bij Sumatra moest voorstellen. De verhalen die je hoort gaan vaak over de vele natuurrampen die er helaas plaatsvinden: aardbevingen, overstromingen en vulkaanuitbarstingen, en het geweld in Aceh. Onze nieuwsgierigheid en de positieve verhalen van medereizigers zorgen ervoor dat we toch eens polshoogte gaan nemen. Het wordt tijd dat de verhalen gaan over hoe onbeschrijfelijk mooi het is en hoe oprecht warm en vriendelijk de mensen zijn!!

Barbara is inmiddels weer thuis :-(, we hebben nog een paar dagen Kuala Lumpur rondgehangen en we hebben een supergezellige dag met Mieke en Jeroen in Singapore gehad. Van daar nemen we weer de bus naar Melaka in Maleisie (pffff, weer 4 stempels in het paspoort verder.....begint langzaam vol te raken). Meteen de ochtend erna nemen we een nogal volle ferry naar Dumai in Sumatra. De zee is gelukkig rustig en de oranje kleur van alle reddingsvesten is geruststellend (alhoewel ze allemaal stevig in het plastic zijn ingepakt....). We kijken een illegaal kopietje van "Iron Man 2" en voor we het weten zijn we er: Sumatra. Vanaf seconde 1 is het er weer heel anders dan in Maleisie: rommeliger, chaotischer, chauffeurs wanen zich weer (net als in Cambodja) Formule 1 racers, iedereen rookt als een ketter en het is allemaal wat smoezeliger. We worden ook overspoeld met de 'hello sir's' en 'where are you going'. Iedereen wil ons ergens heen brengen en proberen ons duidelijk te maken dat er geen public bussen meer zijn naar onze bestemming Bukittinggi. We moeten toch met de minibus van meneer A of de taxi van meneer B. Pfff, even wennen! Hihi. Na een hoop gedoe vinden we toch het busstation en gaat er 2 uur later natuurlijk toch nog een public bus naar Bukittinggi.

Onze 1e nachtbus in 9 maanden Azie wordt een feit, net als de eerste Indonesische Nasi Goreng. Jummie!! We stappen in in een kleurrijke, maar behoorlijk afgeragde bus, de Indonesische popmuziek galmt keihard uit de boksen, de bochten worden errug strak genomen en zo zijn we op weg naar Bukittinggi, 400 km verderop ofwel 13 uur in deze bus!!! Als mensen ons vanaf de kant in de bus 'spotten' wordt er massaal gezwaaid, geroepen en gelachen. Op plaatsen waar we stoppen komen mensen vragen waar we vandaan komen, hoe we heten, waar we heen gaan, of we getrouwd zijn en of we kinderen hebben. De 1e foto's worden gemaakt (er zullen er nog heeeeeel veel, en dan bedoel ik echt heeeeeel veel, gemaakt worden in 4 weken). Slapen is onmogelijk in de, voor onze lange benen, te kleine en rechte bankjes, maar de rit gaat in sluimertoestand voorbij.  Ergens halverwege staan we nog bijna 3 uur stil omdat er, zo blijkt later, landslides zijn geweest. Het is complete chaos: auto's die links horen te rijden, rijden rechts en andersom en dan ook nog van alles tussendoor. Uiteindelijk staan we dan om half 7 's ochtend toch veilig en wel voor de deur van een Guest House. We moeten de slaperige eigenaar zelfs uit zijn bed bellen......

De 5 dagen die we doorbrengen in Bukittinggi zijn fantastisch. Het plaatsje ligt in de bergen en voor het eerst in tijden kunnen we weer een brommer huren en de omgeving gaan verkennen. Maar, eerst een dagje met de trein naar een oud mijnwerkersdorpje: Sawaluntho. Dit is een van de weinige stukken spoor in Sumatra. Vroeger gebruikt voor het vervoer van steenkool en sinds vorig jaar opgeknapt als lokale toeristische attractie. Het is echt hilarisch. We zijn dus ook echt de enige buitenlandse toeristen en worden dus door de politie op de brommer naar het treinstation gebracht, moeten bij de stationschef op kantoor komen, worden rondgeleid en de hele trein wil op de foto. Haha, krijg bijna sterallures!! Later, als we terugkomen staat de stationschef klaar, inmiddels in zijn vrijetijdskleding, samen met zijn vrouw om ons in zijn eigen auto terug te rijden naar het busstation.

De reis is echt prachtig: dwars door de groene rijstvelden vol eenden en buffels, de zon schijnt, in de verte vulkanen en bergen, we komen langs een groot kratermeer, non-stop palmbomen, overal aan de kant staan zwaaiende kinderen omdat de trein maar 1 keer per week voorbij komt, en de trein zit vol gezellige locals! Deze eerste dag is een voorproefje van al het moois dat we zullen zien en meemaken in Sumatra!!!

Na een douche van ijskoude emmertjes water, slapen we met oordopjes in na de eerst nacht flink uit onze slaap te zijn gehouden. Het Guest House is omringd door moskeen waar om 4 uur 's ochtends de imams allemaal tegelijk zo hard mogelijk minimaal een half uur lang voorgaan in het gebed.

De dagen die volgen brengen we vooral door op de brommer. Vedran rijdt als volleerd off road coureur over de bergweggetjes en ik zit als volleerde 'bijrijder' achterop :-) . Voor we kunnen vertrekken eerst nog interviews en signeersessies met een groep studenten en met 50 brommersin de rij bij het tankstation! We zien meteen al zoveel moois: Lake Maninjau, een van de vele kratermeren, is sprookjesachtig. Bekijk de foto vanaf de bergtop in de buurt!! ; meer rijsterrassen en buffels; de puntige eftelingdaken van de Minangkabau huizen; de evenaar (is op zich niet zo veel van te zien.....) en vooral de eindeloze vergezichten over de bergen en vulkanen. Na in 2 dagen meer dan 300 km gereden te hebben zijn onze lijven nodig toe aan een dagje rust.

We zijn op zoek naar kaartjes voor de bus naa Lake Toba. Blijkt een hele klus midden in de Indonesische schoolvakantie. We vinden ze en er wordt ons 100 % garantie gegeven dat we zitplaatsen hebben voor de 16 uur durende rit. Je vielt 'em natuurlijk al aankomen.....Op de dag van vertrek zijn we netjes een uurtje van tevoren op t station - haha, echte hollanders... De meneer van de busmaatschappij kijkt wat zenuwachtig en nog voor de bus er is worden we naar de bus gebracht....?....een lege, superluxe minibus. Huh? Of we even wat bij willen betalen dan kunnen we hiermee mee, de andere bus heeft problemen. Tuurlijk. We zeggen dat we rustig op de andere bus zullen wachten. Wie heeft er nou haast in azie? Maar dan wordt ons alsnog gezegd met ons gewone buskaartje hier in te stappen. Ok dan, laten we gaan! Later blijkt dat deze bus die eerder een groep NL toeristen vervoerd had toch leeg terug moest naar Medan en dus hebben de mannen van de verschillende maatschappijen even een dealtje gesloten. Zo gaat dat, iedereen blij! Uitgerust komen we de ochtend erna aan op Samosir, een eiland in Lake Toba.

Lake Toba is het grootste (krater) meer in ZO Azie en Samosir is een practig eiland er midden in. De meeste Indonesiers die in dit gebied wonen zijn christelijke Bataks. Dat betekent overal kleine kerkjes, praalgraven en uit elke hoek muziek (het lijkt wel alsof iedereen hier muzikaal geboren is). Ze hebben hun traditionele bouwstijl mooi verweven met het nog niet zo heel lang geleden aangenomen christelijk geloof: bijvoorbeeld het kruis naast de houten buffelkoppen die van oudsher moeten beschermen tegen boze geesten.

We blijven uiteindelijk een week!! Het is er gewoon zo mooi en relaxed. We relaxen in ons 'eigen' Batak huisje recht aan het meer, zwemmen in het meer, we bekijken de oude stenen graven van een Batakkoning en gaan naar de plekken met stenen tafels waar lang geleden de rechtbank was en mensen werden onthoofd...., kijken trouw de NLe WK wedstrijden ;-), en maken weer een onvergetelijke brommertocht. We rijden van de oever van het meer de bergen in. Na nog even aan een cafe vol mannen de weg gevraagd te hebben slaan we vol goede moede een onverharde weg in....we verdwalen, maar dat is niet erg: het is mooi en er is tijd en benzine genoeg. En, het eiland is niet groot genoeg om echt te verdwalen. We hobbelen 1,5 uur door het bos en de modder en vinden dan wonderbaarlijk een bord dat ons de weg wijst naat John's Guest House and restaurant. We komen uit bij een boerderij en kleine koffieplantage waar tussen de katten, honden en kippen gaan zitten. John's vrouw, met een mond rood van de betelnut, vertelt ons dat we de eerste bezoekers in hele lange tijd zijn. Ooit was Sumatra en lake toba een drukke bestemming, nu zijn 's avonds de meeste restaurantjes leeg, zijn er veel meer slaapplekken dan toeristen en wil iedereen je graag zijn brommer verhuren. Voor ons misschien fijn, maar voor de mensen die er van moeten leven zeker niet! En waarom: volgens de locals nog altijd door de Bali bomaanslag en het geweld in Aceh....We drinken heerlijke homemade koffie (die ook nog allemaal met de hand geplukt en gemalen wordt) en gaan weer vol energie op pad, nu wel wetende waar we heen gaan. We rijden het plateau op en worden de rest van de rit weer getrakteerd op geweldige uitzichten. Ik kan t niet zo goed omschrijven, dus je mag het zelf beoordelen op de foto's!!

Dan op weg naar Berestagi, maar 4 uurtje verder. We beklimmen onze eerste echte vulkaan ook: gunung Sibayak. Echt zo gaaf, lijkt bijna alsof we op de maan wandelen. Kale vlakten, een krater waar lichtgroen water in staat en stoom dat op verschillende plekken uit de berg spuit, een lucht als rotte eieren verspreidt en gele zwavelvlekken achterlaat. Later zitten we onder aan de berg in het water van de hot springs dat ook zo ruikt. Zelfs na 3 x wassen krijg ik de stank niet uit mijn t-shirt......en zelfs na onszelf afgeschrobt te hebben stinken we nog 2 dagen, zo diep is t in onze porieen doorgedrongen....hihi, maar schijnt wel heel gezond te zijn :-)

Ook hier vliegen 5 dagen zo voorbij: watervallen, een dorp met mooie Karo- Batak huizen waar Mr Ginting ons in het NL een rondleiding geeft, tussen de locals een zondag in park hangen (rustig een boekje lezen zit er niet in door alle nieuwsgierige blikken en fototoestellen), over de markt struinen, de WK finale kijken midden in de nacht in de ijzige kou...

Laatste bestemming Sumatra, van de 'kou' en de bergen naar de hete en benauwde jungle: Bukit Lawang. Het dorpje ligt aan de rand van de jungle aan een mooie rivier. Ook hier zijn we 6 dagen. Het hoogtepunt is onze 2 daagse jungletrekking waar we orang oetangs in het wild zien. Het zijn dieren die ooit door het vroegere rehabilitatiecentrum zijn vrijgelaten en dus vrij goed aan mensen gewend zijn, dus je zou kunnen zeggen dat ze semi wild zijn. Maar, helemaal te gek om ze in hun echte, wilde leefgebied te kunnen zien. Zelf een mama met een onhandig kaal kleintje....te leuk!! Firman en Ira zijn onze geweldige gidsen die zelfs midden in de jungle een feestmaal op 'tafel' weten te toveren!! We klimmen, klauteren, glijden en stuntelen door de jungle met z'n heuse lianen en torenhoge bomen en zien uiteindelijk wel 8 orang oetangs. Wat blauwe plekken en schrammen verder komen we beneden, flink bezweet, aan bij de rivier. Wat is die duik lekker zeg!!! Later begint 't te regenen en worden de lampen, kaarsen en kreteks aangestoken en kruipen we met zn allen onder het tentzeil. De volgende ochtend trekken we nog twee uur en zwemmen we in een mooie waterval. Tijd om terug te gaan, niet door de jungle maar over t water. Grote rubberen binnenbanden worden aan elkaar gevonden, wij erin, de bagage in plastic zakken en 'tuben' maar! Leuk, wat stroomversnellingen - bij elke hobbel maken we een scala aan sound effects waar zelfs gibbons nog iets van kunnen leren - en een mooie hoek om de jungle voorbij te zien komen!!!

En zo zijn weer 4 weken voorbij. De laatste 4 weken in Azie....voorlopig.... Eergisteren van Sumatra naar Java en meteen door naar Bali gevlogen (kun je je voorstellen dat je voor dit immense land maar een visum van 30 dagen krijgt..?). Een dagje genoten van Bali, weer een mooie plek om ooit naar terug te gaan, en vandaar gisteren in nog geen 4 uurtjes naar Australie gevlogen. Voor mij voelt het als thuiskomen en ook Vedran stuitert rond van alle adrenaline. Hoe onze roadtrip verloopt hoor je later! Ga snel mijn sokken zoeken in mn tas......het is winter!!

Liefs,
Vedran en Lotte

p.s. foto's uploaden gaat ontzettend traag, dus ik probeer het morgen nog een keer. Voor nu moet je het doen met 4 nieuwe kiekjes!